Klangen: verklaring

Een klang is een relatief kleine strook zink die aan één zijde op een ondergrond is genageld (of geschroefd) en waaronder aan de andere zijde een zinken plaatdeel wordt geschoven. Hierdoor is de vrije werking van het plaatdeel met de ondergrond verbonden om krachten loodrecht daarop te kunnen opvangen. Moet men, zoals bij verticale en schuinlopende constructies, de plaat ook tegen verschuiven blokkeren, dan past men een “haakklang” toe, die afhankelijk van de schuifrichting om de vlakke plaat grijpt of in een tegengestelde haak aan de plaat.

Bij sommige constructies worden klangen ook aan het zink gesoldeerd, zoals bij roefkappen en losanges. Voor het bevestigen van dakbedekkingen, gevelbekledingen, deklijsten enz. zijn speciale klangtypen ontworpen waarmee zowel vaste als schuivende verbindingen met de ondergrond kunnen worden gemaakt. Zo bestaat de schuivende klang bij een felsdak uit 2 in elkaar grijpende delen.
Voor het roevendak zijn de schuifklangen en vaste klangen ontwikkeld.

Klangen zijn als regel gemaakt van zink van dezelfde dikte (of één hoger) als de bedekking, maar kunnen ook worden uitgevoerd in roestvaststaal of aluminium, indien de gevraagde sterkte of stijfheid dit vereist. Denk hierbij ook aan de klangen aan gootbeugels en raadpleeg hiervoor de betreffende artikelen in NEN 7065.

Klangen zijn verbindingsmiddelen voor de bevestiging van plaatconstructies met het gebouw. Zij moeten de krachten ten gevolge van het eigen gewicht van de constructie en dien ten gevolge van winddruk en windzuiging kunnen opnemen. Deze krachten zijn afhankelijk van het oppervlak (m²), van de geografische plaats en van de hoogte van het gebouw. De bevestigingskracht die minimaal nodig is wordt geregeld door het aantal klangen per m² dakvlak of per meter lengte van lijsten voor te schrijven.

Bron: http://www.nedzink.nl